İMDAT.. BOZKIRIN NAZAR BONCUĞU’NU KIRIYORLAR.
Asırlar önce bir çoban yaşardı, Sivas‘ta.Tüm gün koyunlarını otlatırdı, bozkırlarda.Bir seher vakti ay yatakta iken o ayaktaydı.Yıldız yorgan bir gecenin ardından yatağından uyandı.Kalktı, sırtına kepeneğini geçirdi, kavalını aldı, koyunlarıyla kendisini doğaya attı.Dolaşa dolaşa saatlerce besledi sürüsünü.Bir ara yorulduğunda, bir ağacın altında kaval çalarken uykuya daldı.Uyandığında güneş tam da yukarıdaydı.Yakıyordu.Sürüsü susuz kalmıştı.Üstelik en yakın su kaynağı saatlerce uzaktaydı.Koyunlar çaresiz, su için mee’liyordu.Özellikle bir kuzu adeta son nefesini vermek üzereydi.Dayanamadı çoban.Suluğunu son damlasına kadar kuzuya içirdi.Minik yavru kurtulmuştu.Peki kendisi ve diğerleri ne yapacaktı?En yakın su kilometrelerce uzaktaydı.O an bir gürüldü koptu,Yer yarıldı, yerden bir pınar fışkırdı.Saniyeler içinde orada gök mavi bir göl oluştu.Çoban önce şaşırdı, sonra attı kendisini mavi suya.Sürüsüyle birlikte içti kana kana.
Sedat Kaya’nın yazısının tamamını okumak için aşağıdaki linki tıklayınız
